Δόθηκε το πρώτο σάλπισμα στα σχολεία, για μια ακόμα
σχολική χρονιά. Τα πανηγυρικά καλωσορίσματα, οι αγιασμοί και οι ευχές από την
κυβέρνηση, τις δημοτικές αρχές και τους παράγοντες του υπουργείου παιδείας (με
πρόσχημα το εθιμοτυπικό της υπόθεσης) αν μη τι άλλο, στοχεύουν στις εντυπώσεις αποκρύπτοντας τα
οξυμένα προβλήματα που μαστίζουν την εκπαίδευση που οι ίδιοι δημιούργησαν με
την αντιλαϊκή – αντιμορφωτική τους πολιτική.
Η έναρξη της σχολικής χρονιάς βρίσκει τα σχολεία με
χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών σε όλη την Ελλάδα. Αντικειμενικά, οι ελλείψεις σε
εκπαιδευτικούς και στις δύο βαθμίδες θα οδηγήσει στην υποβάθμιση της μορφωτικής
διαδικασίας, στη συγχώνευση και σύμπτυξη τμημάτων, στην άνθηση της παραπαιδείας.
Επαναλαμβάνεται το σκηνικό με την αβεβαιότητα στη
μεταφορά των μαθητών από και προς το σχολείο τους, αφού οι κυβερνήσεις
επιλέγουν να αποτελεί και αυτό αντικείμενο επιχειρηματικής δραστηριότητας, αντί
για τη δημιουργία κρατικού φορέα που θα αναλαμβάνει σε μόνιμη βάση με ασφάλεια
τις μετακινήσεις όσων παιδιών χρειάζονται για τα σχολεία. Ο υποσιτισμός στα
σχολεία αυξάνεται τρομακτικά. Η σίτιση των μαθητών καλλιτεχνικών – μουσικών
σχολείων έχει σταματήσει.
Οι δήμοι χωρίς κρατική
χρηματοδότηση αδυνατούν να λειτουργήσουν και να συντηρήσουν τις σχολικές
μονάδες, να κάνουν τους απαραίτητους αντισεισμικούς ελέγχου, ενώ οι σχολικές
επιτροπές οδεύουν προς κατάργηση με τις εντολές της κυβέρνησης. Οι δημοτικές
αρχές διαχρονικά και σήμερα έχουν αποδεχτεί και υλοποιούν τον Καλλικράτη, όλο
το νομικό και θεσμικό πλαίσιο που οδηγεί στην περικοπή πόρων, στη μετάθεση της
ευθύνης της λειτουργίας των σχολείων και όλων των κοινωνικών δομών στους
γονείς, στη διείσδυση των επιχειρήσεων σε αυτές. Τα σχολεία, χτυπημένα από την
υποχρηματοδότηση, βρίσκονται σε φάση αναζήτησης πόρων για να πληρώσουν
λογαριασμούς, για πετρέλαιο, για συντήρηση, ενώ εντείνονται οι λογικές για
αναζήτηση χορηγών, για εμπορική εκμετάλλευση, για περισσότερα βάρη στους γονείς
μέσω αυξημένων τελών.
Την ίδια στιγμή, σε εξέλιξη είναι η διεύρυνση των
ταξικών ανισοτήτων στη μόρφωση, αυτό κάνει το νέο σχολείο, το «νέο» λύκειο που
είναι προσανατολισμένο όσο ποτέ, όχι στην παροχή μόρφωσης αλλά αποκλειστικά
στην εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, που απαιτεί ταυτόχρονα να βάζει η λαϊκή
οικογένεια βαθιά «το χέρι στην τσέπη» για τη συμμετοχή των παιδιών της σ' αυτό
το σχολείο, αλλά και στο «καλούπι» της τράπεζας θεμάτων, στοχεύοντας στο
διώξιμο παιδιών των λαϊκών οικογενειών από το Λύκειο και στο σπρώξιμό τους από
νωρίς σε υποβαθμισμένες καταρτίσεις.
Τα προβλήματα πια δεν μπορούν να κρυφτούν, όσα
επικοινωνιακά μέσα κι αν χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση και οι δημοτικές αρχές. Η
καταγραφή τους όμως δεν αρκεί. Υπάρχει ένοχος για αυτά: Η πολιτική της ολοένα
και πιο σφιχτής ένταξης της εκπαίδευσης στην υπηρεσία της κερδοφορίας του
κεφαλαίου σε βάρος των πραγματικών λαϊκών αναγκών και τεράστιων δυνατοτήτων που
δίνει η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνικής, των συσσωρευμένων γνώσεων της
ανθρωπότητας. Υπάρχει ταξικό πρόσημο σε αυτήν την πολιτική, με τα παιδιά των
φτωχών λαϊκών στρωμάτων να είναι αυτά που θα κάνουν μάθημα στερούμενα τα
αυτονόητα, που προορίζονται να μορφώνονται μέχρι ενός σημείου.
Οι αγωνιστικές παρεμβάσεις από γονείς, εκπαιδευτικούς,
εργαζόμενους, μαθητές που δε συμβιβάζονται μ' αυτήν την κατάσταση δείχνουν το
δρόμο. Σε ρότα που θα ανοίγει το δρόμο για να κατακτηθεί η Παιδεία που αξίζει
στα παιδιά.
Η Λαϊκή Συσπείρωση δεν θα πάψει να μάχεται μέσα και
έξω από τα δημοτικά συμβούλια, μαζί με το λαό για Ενιαία δημόσια και δωρεάν
παιδεία για το λαό, για αύξηση της χρηματοδότησης των δήμων από το κράτος για
την κάλυψη του συνόλου των αναγκών των σχολικών μονάδων και όλων των κοινωνικών
δομών, για τη μείωση έως και κατάργηση των δημοτικών τελών που επιβαρύνουν τους
εργαζόμενους, για έργα υποδομής και αντισεισμικής θωράκισης με διεκδίκηση πόρων
από το ΠΔΕ, το ΕΣΠΑ.
Διεκδικούμε, μια κοινωνία χωρίς ταξικούς φραγμούς στη
μόρφωση, τη δουλειά, στην ίδια τη ζωή.
Οι εκλεγμένοι σύμβουλοι με τη Λαϊκή Συσπείρωση στους
δήμους του Νομού Ηρακλείου
