Στην παλη για την αντιμονοπωλιακη συσπειρωση των αυτοαπασχολουμενων

Στην παλη για την αντιμονοπωλιακη συσπειρωση των αυτοαπασχολουμενων
Συλλογικά, μαχητικά για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ

Άρθρα



ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΙ ΕΒΕ
ΣΥΡΙΖΑ: Εξαγγελίες στην πεπατημένη των αντιλαϊκών πολιτικών
Το «κυβερνητικό» πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατυπώθηκε στην ομιλία του προέδρου του στη Διεθνή Εκθεση της Θεσσαλονίκης, προσφέρεται για συμπεράσματα. Αν αφαιρέσουμε τους βερμπαλισμούς περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης»,«επανεκκίνησης της οικονομίας» και «κοινωνικής δικαιοσύνης», προβάλλει μια δέσμη μέτρων που αφορά και τους αυτοαπασχολούμενους.
Ας δούμε τι κρύβεται κάτω από το λούστρο.
Τι είπε ο Αλ. Τσίπρας...
Για τα χρέη των αυτοαπασχολούμενων:
«Συστήνουμε Ειδικές Επιτροπές Εξώδικου Διακανονισμού (...) για την άμεση εκκαθάριση των βεβαιωμένων και ανείσπρακτων φορολογικών υποχρεώσεων μέχρι τις 31.12.2014. Τα ποσά που θα προκύψουν ρυθμίζονται σε 84 μηνιαίες δόσεις έτσι ώστε το συνολικό ποσό των ετήσιων δόσεων να είναι μέχρι το 20% του ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη.
Σε αντίστοιχη διαδικασία ρύθμισης ληξιπρόθεσμων οφειλών προχωρούν και τα ασφαλιστικά ταμεία. Σε περίπτωση συνδυασμού φορολογικής και ασφαλιστικής οφειλής, το συνολικό ποσό των ετήσιων δόσεων θα είναι μέχρι το 30% του ετήσιου εισοδήματος του οφειλέτη».
Τι έχουμε εδώ;
Ενα μεγαλύτερο ΚΕΑΟ, που περιλαμβάνει, εκτός από τις ασφαλιστικές οφειλές, και τις φορολογικές. Τα γνωστά ραβασάκια με τις απειλές κατασχέσεων εμπλουτίζονται.
Τι θα πει, όμως, «βεβαιωμένες ...υποχρεώσεις» και πώς βεβαιώθηκαν; Τα χρέη των αυτοαπασχολούμενων δεν έπεσαν από τον ουρανό, διογκώθηκαν ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης και της φιλομονοπωλιακής πολιτικής των κυβερνήσεων, και είναι «ανείσπρακτες» γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει συγχωροχάρτι στα προηγούμενα αντιλαϊκά μέτρα, δηλαδή, «ό,τι έγινε έγινε, να δούμε τώρα πώς θα εισπράξουμε».
Με τις δόσεις βάζουν χέρι μέχρι και στο 30% του εισοδήματος για μια επταετία. Πώς, όμως, θα επιβιώσουν οι αυτοαπασχολούμενοι με «κουρεμένο» εισόδημα; Πώς δεν θα προκληθούν νέα χρέη;
Αυτά τα ερωτήματα αφήνονται αναπάντητα.
«...Τα μέτρα (...) που παρουσίασα (...) από τη μια, θα ανακουφίσουν τους πολίτες από τη μέγγενη της εφορίας και θα αποκαταστήσουν τη φοροδοτική ικανότητά τους...».
Τώρα, πώς «ανακουφίζεται» κάποιος όταν του κατάσχουν το 30% του εισοδήματος, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο». Οσο για τη «φοροδοτική ικανότητα», ας πουν τα πράγματα με το όνομά τους, ότι το ζητούμενο είναι να εισπραχτούν τα χαράτσια και οι αντιλαϊκοί φόροι.
«...Και από την άλλη θα συμβάλουν στην αντιστροφή της ύφεσης και την επανεκκίνηση της οικονομίας...
Από τα 68 δισ. ληξιπρόθεσμων οφειλών στοχεύουμε να εντάξουμε στις ρυθμίσεις τουλάχιστον τα 20, σε βάθος επταετίας...
...Το όφελος από τη ρύθμιση χρεών και την έναρξη καταβολής δόσεων θα μας δώσει τη δυνατότητα να καλύψουμε χρηματοδοτικά κενά από αναγκαίες δράσεις για την ελάφρυνση και δικαιότερη κατανομή των βαρών, όπως (...) η άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ...».
Δηλαδή, η πληρωμή των ληξιπρόθεσμων χρεών θα χρηματοδοτήσει την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την ανάκαμψη. Και αν οι αυτοαπασχολούμενοι δεν καταφέρουν να πληρώσουν; Θα θεωρηθούν, μήπως, υπεύθυνοι για τη διαιώνιση του ΕΝΦΙΑ και την καθυστέρηση της «επανεκκίνησης» της οικονομίας;
Και μια επισήμανση: Από τα 68 δισ., ο ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζει να εισπράξει τα 20 δισ., δηλαδή το 29%. Μήπως, πρόκειται για το μερίδιο των λαϊκών στρωμάτων που είναι ευάλωτα στους εκβιασμούς; Το λέμε αυτό, γιατί η φορολογική επιβάρυνση του μεγάλου κεφαλαίου θεωρείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση «αντιαναπτυξιακή» πολιτική.
Για τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς:
«Αμεση παύση ποινικών διώξεων και κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών, πρώτης κατοικίας, μισθών, κ.λπ., καθώς και χορήγηση φορολογικής ενημερότητας, σε όσους εντάσσονται στη διαδικασία ρύθμισης.
Δωδεκάμηνη αναστολή διώξεων και αναγκαστικών μέτρων σε οφειλέτες με αποδεδειγμένο μηδενικό εισόδημα, που εντάσσονται στη ρύθμιση.
Κατάργηση της αντισυνταγματικής αυτόφωρης διαδικασίας για οφειλές προς το Δημόσιο».
Το πρώτο ισχύει ήδη, και δεν χρειάζεται η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ.
Για το δεύτερο, είναι απορίας άξιον, πώς θα μπει σε ρύθμιση, δηλαδή θα πληρώνει δόσεις, κάποιος με μηδενικό εισόδημα, και πώς θα υπολογιστεί το 30% του 0 για να προσδιοριστεί το ύψος των δόσεων.
Οσο για την κατάργηση της προσωποκράτησης γενικά και χωρίς προϋποθέσεις, π.χ. ύψους χρεών, το μόνο που θα προσφέρει είναι ασυλία στους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν και τα μεγάλα χρέη.
Για τα «κόκκινα» δάνεια:
«Θεσμοθετούμε τη "νέα σεισάχθεια" για τη ρύθμιση των λεγόμενων "κόκκινων δανείων", που είναι προϋπόθεση για την εξυγίανση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών, την αποκατάσταση της ρευστότητας, την ανακούφιση και την αναπτυξιακή επανεκκίνηση της οικονομίας».
Να οι στόχοι της περίφημης «σεισάχθειας», ζεστό χρήμα στο ταμείο, για να μην παραπονιούνται οι τραπεζίτες.
Και, αν οι δανειολήπτες δεν καταφέρουν να ανταποκριθούν, δεν αποκλείεται να ενοχοποιηθούν ότι βάζουν εμπόδια στην επανεκκίνηση της οικονομίας.
«Η "νέα σεισάχθεια" θα περιλαμβάνει, κατά περίπτωση, διαγραφή μέρους των οφειλών για όσους δανειολήπτες είναι κάτω από το όριο της φτώχειας και, ως γενική αρχή, αναπροσαρμογή των οφειλών έτσι ώστε η συνολική εξυπηρέτησή τους σε τράπεζες, Δημόσιο και ασφαλιστικούς οργανισμούς να μην ξεπερνά το1/3 του εισοδήματος του δανειολήπτη (...) Συστήνουμε δημόσιο ενδιάμεσο φορέα διαχείρισης ιδιωτικού χρέους (...) ώστε να υπάρχει συνολική εικόνα των βαρών και άρα των διευκολύνσεων του κάθε δανειολήπτη».
Εδώ, το νέο ΚΕΑΟ διογκώθηκε κι άλλο, για να συμπεριλάβει και τα «κόκκινα» δάνεια, και η παρακράτηση εισοδήματος ανέβηκε στο 1/3 (33,3%), από το προηγούμενο 30%. Ετσι, αφού δέσαμε χειροπόδαρα τον οφειλέτη, στήσαμε και ένα δημόσιο οργανισμό για να τον παρακολουθεί στενά αν είναι εντάξει στις πληρωμές του.
Μια επισήμανση ακόμα: Οι ρυθμίσεις προς τα ασφαλιστικά ταμεία και την εφορία έχουν ορίζοντα επταετίας, ενώ τα χρέη προς τις τράπεζες δεν έχουν χρονικό όριο. Γιατί να μη συμβιβαστεί μια τράπεζα, να εισπράττει ένα μέρος από τα οφειλόμενα για επτά χρόνια, και μετά να βάλει στο χέρι ολόκληρο το 1/3 του διαθέσιμου εισοδήματος; Δεν έχει να χάσει και πολλά αφού οι τόκοι τρέχουν.
Για την ανάπτυξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων:
«Για μας η νέα αρχιτεκτονική του τραπεζικού συστήματος θα περιλαμβάνει (...) νέες συνεταιριστικές, τράπεζες ειδικού σκοπού και δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα (...) Για να στηρίξουμε τις ανάγκες σε ρευστότητα των δυναμικών επαγγελματικών ομάδων που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη και την παραγωγική ανασυγκρότηση».
Καλή η «νέα αρχιτεκτονική», αλλά μοιάζει με αναπαλαίωση. Οι συνεταιριστικές τράπεζες λειτουργούν εδώ και 15 χρόνια. Μερικές χρεοκόπησαν. Ακόμα και αν αναστηθούν, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτε περισσότερο από μικροδάνεια υψηλότερου ρίσκου που αποφεύγουν οι μεγάλες τράπεζες, με τους συνήθεις όρους δανεισμού, και την προϋπόθεση της κεφαλαιοποίησής τους, κυρίως, με λεφτά των ίδιων των αυτοαπασχολούμενων. Είναι φυσικό να μην μπορούν να απευθυνθούν σε όλους, οι δυνατότητές τους δεν επαρκούν για να εξυπηρετήσουν πάνω από 3-4 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Και για να μη δουλευόμαστε: Ποιος έχει σήμερα τις προϋποθέσεις δανεισμού, και τι να τον κάνει, μπροστά στον όγκο των χρεών που τον συνθλίβουν και τα αδιέξοδα της οικονομικής κρίσης;
Υπό προϋποθέσεις, όμως, μια τέτοια πρόταση μπορεί να λειτουργήσει στην ενίσχυση μιας μικρής μειοψηφίας, κυρίως μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, ας πούμε «καινοτόμων» και «εξωστρεφών», δορυφόρων των μονοπωλίων, που θα δρουν συμπληρωματικά και θα συνεισφέρουν στη μονοπώληση. Αυτό κουμπώνει μια χαρά στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ετσι, δεν πάνε στράφι και οι όρκοι πίστης του ΣΥΡΙΖΑ στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της οικονομίας.
...και τι του «διέφυγε»
Για την απελευθέρωση της αγοράς:
Τα προηγούμενα χρόνια συσσωρεύτηκε ένας όγκος νομοθετημάτων για το ξεσκαρτάρισμα της αγοράς από τις μικροεπιχειρήσεις, που αποτελούν εμπόδιο στη μονοπώληση. Σε αυτά περιλαμβάνονται ρυθμίσεις κάθε είδους, από τον εξοβελισμό των ταξιτζήδων και των φαρμακοποιών, μέχρι τη διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και τις προϋποθέσεις άσκησης επαγγέλματος. Η οικονομική κρίση αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την προώθηση φιλομονοπωλιακών μέτρων που ήταν στα συρτάρια για χρόνια. Αυτό το κεφάλαιο δεν το άγγιξε ο Αλ. Τσίπρας, παρότι χτυπά μεγάλο τμήμα των αυτοαπασχολούμενων και έχουν γίνει αξιόλογοι αγώνες. Ισως, γιατί αποτελεί κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και η αντίθεση σε τέτοια μέτρα δεν συνάδει με το ευρωπαϊκό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ.
Για το Ασφαλιστικό:
Ηχηρή είναι, επίσης, η απουσία αναφοράς στο Ασφαλιστικό και ειδικότερα στον ΟΑΕΕ, που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Πέρα από την κουτσουρεμένη επαναφορά της 13ης σύνταξης σε τμήμα των συνταξιούχων, δεν γίνεται κουβέντα για τις καταιγιστικές μειώσεις των συντάξεων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την αναιμική κρατική χρηματοδότηση, τη ληστεία των αποθεματικών κ.λπ. Αυτό μας επιτρέπει να ισχυριστούμε ότι η αντιλαϊκή μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό δεν θα παρουσιάσει ασυνέχειες στην προοπτική μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Για τα «αντικειμενικά κριτήρια» φορολόγησης:
Τα «αντικειμενικά κριτήρια» είναι η πεπατημένη όλων των κυβερνήσεων εδώ και χρόνια. Πρόσφατα, αναβαθμίστηκαν παραπέρα σε τεκμήρια διαβίωσης, που παράγουν φορολογητέο εισόδημα από το πουθενά. Οι νόμοι είναι σε ισχύ, και μπορούν εύκολα να μετατρέψουν την εξαγγελία για «επαναφορά του αφορολόγητου στα 12.000 ευρώ» σε κενό γράμμα. Ούτε σ' αυτά αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν να του φανούν χρήσιμα αν έρθει η ώρα...
Τι κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα;
Η «μεταμνημονιακή» περίοδος που εξαγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει και μεγάλες διαφορές από την προηγούμενη. Το διαφορετικό μείγμα πολιτικής που προτείνει, συμβάλλει στο στρογγύλεμα ορισμένων αντιλαϊκών μέτρων, ώστε να διευκολυνθεί η εφαρμογή τους. Το πρόσχημα των διαπραγματεύσεων δεν στοχεύει στην ανατροπή των βασικών κατευθύνσεων της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που στο κάτω κάτω έχει συμφωνήσει. Η εμμονή στην «κοστολόγηση» των μέτρων αποτελεί διαβεβαίωση προς τα μονοπώλια ότι η κερδοφορία τους δεν κινδυνεύει.
Η επόμενη μέρα μιας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα βρει τους αυτοαπασχολούμενους αντιμέτωπους με τα ίδια αδιέξοδα. Αναδουλειά, χρέη, εκβιασμοί, πετσόκομμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η «επανεκκίνηση της οικονομίας» θα γίνει με όρους ασφυκτικής μονοπώλησης και δεν θα βελτιώσει την κατάσταση της πλειοψηφίας τους.
Είναι επικίνδυνη η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να παγιώσει στη συνείδηση των αυτοαπασχολούμενων την αποδοχή της σημερινής κατάστασης ως δεδομένης, που μόνο μερεμέτια επιδέχεται. Δεν είναι τυχαία η απουσία κάθε αναφοράς στους αγώνες.
Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ δεν έχουν κανένα όφελος αν εμπιστευτούν τις «Σειρήνες» της επανάπαυσης.
Εχουν στα χέρια τους ισχυρά όπλα, τους αγώνες και την ΠΑΣΕΒΕ.
Η κινητοποίηση της 1ης Οκτώβρη είναι μια καλή ευκαιρία να τα χρησιμοποιήσουν.

Του Βασίλη ΜΑΜΑΗ*
Ο Βασίλης Μαμάης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ





Καμία «επανεκκίνηση». Ανατροπή!
Οι διαπραγματεύσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με την τρόικα, δηλαδή την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τις διακυμάνσεις που αυτές έχουν, είναι το μόνιμο θέμα του αστικού Τύπου, το τελευταίο διάστημα. Οι εργαζόμενοι βομβαρδίζονται καθημερινά με δήθεν καίρια ερωτήματα: «Θα έρθει», «δε θα έρθει η τρόικα», «θα δοθεί», «δε θα δοθεί η δόση», «αδιέξοδο ή όχι». Βέβαια, οι πιο ειλικρινείς αστοί αναλυτές δεν κρύβουν ότι τα «διαρθρωτικά μέτρα δεν πρόκειται να τελειώσουν». Τις τελευταίες μέρες, όμως, πιο συχνά εμφανίζονται άρθρα είτε μόνιμων αρθρογράφων είτε τεχνοκρατών διαφόρων ινστιτούτων, που θέτουν προβληματισμούς ή και επικρίσεις για την τακτική των «εταίρων» και «δανειστών», που καταλήγουν σε αυτό που παρουσιάζουν ως «ανάγκη για reset», δηλαδή για «επανεκκίνηση» των διακρατικών σχέσεων εντός ΕΕ, της καπιταλιστικής οικονομίας και του πολιτικού συστήματος.
Οι αναλύσεις αυτές θέτουν και τη γεωστρατηγική πλευρά των εξελίξεων σε ό,τι αφορά τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα και όχι τυχαία θυμίζουν τις περιπτώσεις της ματαίωσης της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, μετά από αμερικανικές πιέσεις, ή τη ματαίωση της πώλησης σε ρωσικά μονοπώλια της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ), μετά από πιέσεις της ΕΕ, ή τις αντιδράσεις για την επέκταση της κινεζικής Cosco στο λιμάνι, κάτι που θίγει τα συμφέροντα γερμανικών και ολλανδικών επιχειρήσεων. Μόνο που όλα αυτά, τα υπαρκτά φαινόμενα, είναι η απόδειξη ότι στο παζάρι που γίνεται σε περίοδο κρίσης και στη βάση της ανισομετρίας ανάμεσα στις οικονομίες της ΕΕ, αναδεικνύονται όλο και πιο πολύ οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί εντός της λυκοσυμμαχίας, ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, η κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας, η κόντρα ΕΕ - Ρωσίας, ο ανταγωνισμός με την Κίνα. Στο διά ταύτα αυτού του παζαριού είναι η μοιρασιά της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου λόγω της κρίσης. Ταυτόχρονα, οι ανταγωνιστές που «σφάζονται» ενώνονται στην κοινή στρατηγική τους στο να γίνεται πιο φτηνή η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο, στο να παίρνονται πίσω και οι τελευταίες κατακτήσεις των εργατών, ώστε να «επανεκκινηθεί» η κερδοφορία στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Ενώνονται στο πώς όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν, εξασφαλίζοντας τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να απασχολεί τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, όσους παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, όχι μόνο δεν πρέπει να είναι το «RESET» («επανεκκίνηση», με όρους νέας τεχνολογίας) στην καπιταλιστική οικονομία, στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, γιατί αυτό θα τους φέρει νέα δεινά, αλλά το «DELETE», δηλαδή η διαγραφή του καπιταλισμού, η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Και αυτό μπορεί να ξεκινήσει από σήμερα μόνο με έναν τρόπο. Με το δυνάμωμα του ΚΚΕ παντού, με την ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος, για να αλλάξει η τάξη στην εξουσία.




Με αφορμή δημοσίευμα για το λεγόμενο κίνημα «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ»

«Ενα κίνημα που αγοράζει τραπεζικά δάνεια... Το "Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ" καλύπτει όσους χρεώθηκαν για ιατρικούς λόγους». Το ρεπορτάζ αναδημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» 1/12/2013 από την «Γκάρντιαν». Για όσους δεν θυμούνται, το κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ», ήταν ένα «κίνημα» ανάλογο του «κινήματος των αγανακτισμένων» που διεκδικούσε «δικαιότερη κατανομή του πλούτου στην κοινωνία και τιμωρία των τραπεζιτών της Γουόλ Στριτ». Ηταν «κίνημα» που αποθεώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο ως παράδειγμα προς μίμηση για την Ελλάδα και ως μοχλός που μπορούσε να επιβάλλει φιλολαϊκή πολιτική. Να θυμίσουμε επίσης ότι το κίνημα εμφανίστηκε το 2011, με κυβέρνηση στις ΗΠΑ των Δημοκρατικών και πρόεδρο τον Ομπάμα, τη διαχείριση του οποίου εκθειάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Μια ουσιαστική διαπίστωση
Στις ΗΠΑ σχετικά μ' αυτό το λεγόμενο κίνημα γράφονταν περίπου τα εξής: «Αφού αρχικά αγνοήθηκε από τα αμερικανικά μίντια, το "Occupy Wall Street" και οι μιμητές του έγιναν σύντομα αντικείμενο αυξανόμενου ενδιαφέροντος και ευνοϊκών σχολίων από κεντρώους και προοδευτικούς αναλυτές. Πολλοί Δημοκρατικοί θέλουν να ελπίζουν πως το κίνημα αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως το αριστερό ανάλογο του "κόμματος του τσαγιού", (φράξια στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων με ακόμη πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις), δίνοντας κάποια κινηματική αξιοπιστία στο αμερικανικό προοδευτικό κίνημα, που ενώ δεν του λείπουν οι δωρητές, οι δεξαμενές σκέψης κι οι εμβριθείς αναλύσεις, εμφανίζει ατροφικούς κινηματικούς μυώνες, μετά την παρακμή του συνδικαλιστικού κινήματος - που άλλοτε πρόσφερε στην προοδευτική μεσαία τάξη συμμάχους από την εργατική τάξη. Ως τώρα όμως το κίνημα βοήθησε ποικιλοτρόπως στο να μπορέσουν οι προοδευτικοί να καταφέρουν πλείστα πλήγματα στους συντηρητικούς.


Κατ' αρχήν απαξίωσε τον ισχυρισμό του "κόμματος του τσαγιού" πως εκφράζει αυθεντικά το λαό: το εμφανίζει αντιθέτως σαν ένα κίνημα ακραίων στοιχείων που κατευθύνονται από στελέχη των Ρεπουμπλικάνων. Ενώ τα μέλη του OWS κραδαίνουν πλακάτ που γράφουν "είμαστε το 99%", οι υποψήφιοι που υποστηρίζει το "κόμμα του τσαγιού" προωθούν πολιτικές που αποσκοπούν να κάνουν το 1% των πλούσιων ακόμα πλουσιότερο.
Κι γι' αυτό και μόνο το λόγο ο πρόεδρος (Ομπάμα) έχει κάθε λόγο να ευγνωμονεί τους διαδηλωτές ενάντια στην "Γουόλ Στριτ", έστω αν ο ίδιος και οι επιτελείς του έχουν μαζέψει μια περιουσία για την επανεκλογή του προέδρου από δωρητές... στελέχη τους Γουόλ Στριτ». («Occupy Wall Street» and the changing American political landscape. Μάικλ Λιντ, licy Network/ppol.gr, 22/10/2011, αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα «Ανανεωτική»).
Επομένως αυτό το λεγόμενο κίνημα το οποίο τόσο πολύ εκθειάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και από αστικά επιτελεία φαίνεται ότι βόλευε το κόμμα των Δημοκρατικών και τον Ομπάμα. Η παραπάνω ανάλυση δείχνει επίσης ότι λειτουργεί ως μοχλός που τραβά τμήματα της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα στην πολιτική των Δημοκρατικών και του Ομπάμα.
Να θυμίσουμε επίσης ότι υπήρξαν δημοσιεύματα ότι ένας από τους υποστηρικτές του λεγόμενου κινήματος «Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ» ήταν το ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος.
Οι «ακτιβιστές» και οι διαπιστώσεις τους
Τι λέει όμως το ρεπορτάζ της «Γκάρντιαν»;
«Μια ομάδα ακτιβιστών του κινήματος "Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ" αγόρασε περίπου δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια προσωπικά χρέη κατά τη διάρκεια της χρονιάς ως μέρος του προγράμματος Rolling Jubilee. Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν η παροχή βοήθειας προς κάποιους ανθρώπους, προκειμένου να απελευθερωθούν από τα δυσθεώρητα χρέη τους, αλλά και η επιμόρφωση της κοινής γνώμης.
Το πρόγραμμα Rolling Jubilee δημιουργήθηκε από την ομάδα διαγραφής του χρέους του κινήματος "Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ". Η ομάδα αγοράζει τα ιδιωτικά χρέη σε καλή τιμή από τις τράπεζες και απελευθερώνει τους πιστωτές από τις οφειλές τους.
Ο Αντριου Ρος, μέλος της Ομάδας διαγραφής Χρέους και καθηγητής κοινωνικής και πολιτισμικής ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης λέει ότι η αναλογία στην αγορά των δανείων "είναι περίπου στο είκοσι προς ένα" και η συγκεκριμένη αγορά κόστισε 400.000 δολάρια.
Η Λόρα Χάνα, συντονίστρια του προγράμματος αναφέρει: "Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια δεν είναι παρά μία σταγόνα στον ωκεανό της δευτερογενούς αγοράς χρεών, που δεν επηρεάζει ουσιαστικά το σύνολο των οφειλών εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο λόγος για τον οποίο προχωρήσαμε σε μια τέτοια κίνηση, πέρα βέβαια από το να βοηθήσουμε ορισμένους ανθρώπους, ήταν να ενημερώσουμε όσο περισσότερο κόσμο γινόταν για τη δευτερογενή αγορά χρέους".
Το συνολικό χρέος των 14,7 εκατομμυρίων δολαρίων αγοράστηκε σε τρία κομμάτια, με το τελευταίο να ανέρχεται στα 13,5 εκατομμύρια δολάρια ιατρικών οφειλών που χρωστούσαν 2.693 άτομα σε 45 αμερικανικές πολιτείες και στο Πουέρτο Ρίκο.
Η κ. Χάνα προσθέτει ότι στο 62% όλων των προσωπικών πτωχεύσεων τα ιατρικά χρέη διαδραματίζουν κομβικό ρόλο».
Ορισμένα ερωτηματικά
Πού βρήκε τα χρήματα το λεγόμενο κίνημα για να αγοράσει τα δάνεια; Ποιος το χρηματοδοτεί; Ποια η δέσμευση των πτωχευμένων απέναντι στους αγοραστές των δανείων, δηλαδή στο λεγόμενο κίνημα; Ποια η σχέση επίσης του λεγόμενου κινήματος με τη δευτερογενή αγορά των δανείων; Πώς, γιατί και με ποιους όρους πουλάνε οι τράπεζες στη δευτερογενή αγορά τα δάνεια των πτωχευμένων; Ολ' αυτά μένουν αναπάντητα και δεν είναι καθόλου αθώο. Είναι επίσης ένα ερώτημα γιατί προβάλλεται από τον αστικό Τύπο στην Ελλάδα. Σε μια περίοδο που έχει ανοίξει η συζήτηση για την αγορά, από διάφορους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, «κόκκινων δανείων» από τις ελληνικές τράπεζες, ή για τους πλειστηριασμούς.
Από το συγκεκριμένο ρεπορτάζ βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα:
Το πρώτο είναι ότι ο αμερικάνικος λαός δανείζεται τεράστια ποσά για να αγοράζει υπηρεσίες υγείας. Είναι τεράστιο ποσό τα 13,5 εκατομμύρια δολάρια για 2.693 άτομα, δηλαδή σε καθέναν αναλογούν 5.013 δολάρια. Που σημαίνει ότι το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας είναι εντελώς εμπορευματοποιημένο.
Το δεύτερο συμπέρασμα το λένε οι ίδιοι οι εκπρόσωποι αυτού του λεγόμενου κινήματος, ότι μορφές δράσης σαν αυτές της εξαγοράς δανείων δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα εκατομμύρια εργαζομένων που χρωστούν και δεν μπορούν να πληρώσουν γιατί έχουν πτωχεύσει. Επομένως προς τι ο εκθειασμός αυτής της πρωτοβουλίας; Τι σημαίνει επίσης ότι το λεγόμενο κίνημα στόχευε να ενημερώσει όσο περισσότερο κόσμο γινόταν για τη δευτερογενή αγορά χρέους; Μπορούν οι πτωχευμένοι να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους στη δευτερογενή αγορά και με ποιους όρους; Μ' αυτούς που αγόρασε και το λεγόμενο κίνημα; Ούτε αυτό το απαντάνε.
Φαίνεται ότι οι τράπεζες έχουν ξεγραμμένα τα δάνεια των πτωχευμένων, δηλαδή δεν περιμένουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Οι τράπεζες δε δημιουργούν μηχανισμούς για να κυνηγούν τα πολλά ατομικά δάνεια που είναι μικροποσά το καθένα ξεχωριστά, συγκρινόμενα με το μέγεθος των κεφαλαίων τους και των δανείων στις επιχειρήσεις. Τα πουλούν λοιπόν στη δευτερογενή αγορά και καθαρίζουν από ζημιές, παίρνοντας και ένα ποσό. Τέτοιες ενέργειες εντάσσονται στα προγράμματα εξυγίανσής τους. Η δευτερογενής αγορά φροντίζει, μάλλον με συμφωνίες ανάλογα μ' αυτόν που χρωστά, για να πάρει χρήματα από τα δάνεια και πάντως δεν πρόκειται να χάσει, θα κερδίσει περισσότερα απ' ό,τι έχει πληρώσει στις τράπεζες για την αγορά τους. Αρα το λεγόμενο κίνημα, με τη συγκεκριμένη ενέργεια κάνει διαφήμιση της δευτερογενούς αγοράς, «πουλώντας ελπίδα» στους πτωχευμένους. Τους σπρώχνει να πληρώσουν. Κάνει διαφήμιση συνολικά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι ένα από τα τμήματα του κεφαλαίου στις ΗΠΑ που στηρίζουν τους Δημοκρατικούς και ενίσχυσαν τον Ομπάμα.
Η στόχευση
Το πιο ουσιαστικό όμως συμπέρασμα είναι άλλο. Οτι μέσω αυτής της διαδικασίας, γίνεται προσπάθεια επίδρασης στις λαϊκές συνειδήσεις ότι υπάρχει μορφή διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης εντός των τειχών του συστήματος, έτσι που αφενός να εκτονώνει την όποια δυσαρέσκεια, αφετέρου να ενισχύει την ψυχολογία ότι μπορούν να ζουν με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί ό,τι και αν κάνει το λεγόμενο κίνημα «Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ» οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων στις ΗΠΑ δεν αλλάζουν. Αυτό το «κίνημα» που προβάλλεται ως μοχλός λύσης λαϊκών προβλημάτων, δεν μπορεί ούτε καν να βελτιώσει τη ζωή του λαού, αφού δεν εναντιώνεται, στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο που με βάση τα δικά τους συμφέροντα, καθορίζουν τη ζωή των λαών.
Και βεβαίως αν αναλογιστούμε πως αυτό το λεγόμενο κίνημα συνέβαλε στη στήριξη του Ομπάμα κόντρα στους Ρεπουμπλικάνους, καταλαβαίνουμε την πολιτική επιδίωξη και τέτοιων δράσεων, όπως η αγορά των δανείων των πτωχευμένων.
Αυτά αντιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν προβάλλει τη δική του πολιτική διαχείρισης με συμμετοχή της κοινωνίας όπως λέει, με βάση ανάλογη λογική διαμορφώνει την αντίληψή του για το κίνημα. Για παράδειγμα, για τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων», ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να πουληθούν από τις τράπεζες σε άλλο φορέα, τη λεγόμενη κακή τράπεζα, για να εξυγιανθούν οι τράπεζες οι οποίες επίσης θα έχουν και φοροαπαλλαγές, και ο άλλος φορέας, ρυθμίζει και την πληρωμή τους. Πού είναι το πρόβλημα θα πει κανείς; Το πρόβλημα είναι η εξάρτηση «μια ζωή» από τα δάνεια, όταν οι περισσότερες οικογένειες που έχουν δανειστεί, δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Μονιμότητα στην εξαθλίωση δηλαδή για να μην χάσουν όλα τα δάνεια οι τράπεζες.
Το ουσιαστικό, το θεμελιακό ζήτημα, για την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ποιο είναι εκείνο το κίνημα που υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα κόντρα στον αντίπαλό τους, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Το ζήτημα όμως αυτό δε χωράει στο σημερινό άρθρο, απαιτεί ως θέμα από μόνο του ανάλυση.

πηγη:Ριζοσπαστης

-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ΦΑΡΜΑΚΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ
Το σκάνδαλο είναι ότι το φάρμακο είναι εμπόρευμα

Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρχει ελληνική εταιρεία σε οποιονδήποτε κλάδο που να μην έχει διασύνδεση με πολυεθνικές, που να μην έχει συμμαχίες με ξένους κολοσσούς. Το ίδιο ισχύει και στο Φάρμακο

Eurokinissi
Οσα παραθέσουμε παρακάτω είναι απλά μια πρώτη χαρτογράφηση των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που παίζονται στον κλάδο του φαρμάκου. Το φάρμακο, είτε φτηνό, είτε ακριβό, είτε πρωτότυπο, είτε γενόσημο, είναι εμπόρευμα. Το φάρμακο και τη θεραπεία τα στερούνται εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μικρά παιδιά, λαϊκές οικογένειες, επειδή, ως εμπόρευμα, αποτελεί ένα πεδίο κερδοφόρων επενδύσεων. Και σε φάση καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, έχουν «βγει για τα καλά τα μαχαίρια» για τη διεκδίκηση μεγαλύτερου μεριδίου από την πίτα που θα τούς εξασφαλίσει υψηλότερη κερδοφορία.

Πολυεθνικές εναντίον εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας;
Η αντιπαράθεση της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με την τροπολογία για τα φάρμακα, άνοιξε το ζήτημα της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του φαρμάκου.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2012, πρώτη σε πωλήσεις στον κατάλογο των κερδοφόρων φαρμακευτικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα ήταν η BOEHRINGER INGELHEIM ΕΛΛΑΣ ΑΕ, η μεγαλύτερη εξαγωγική φαρμακοβιομηχανία, με πωλήσεις ύψους 244,41 εκατ. ευρώ. Ακολουθούσε η ΒΙΑΝΕΞ AE, με πωλήσεις ύψους 240,19 εκατ. ευρώ, η ΦΑΡΜΑΤΕΝ (πωλήσεις ύψους 149,32 εκατ. ευρώ), η ΦΑΜΑΡ (120,80 εκατ. ευρώ), η ELPEN (115,33 εκατ. ευρώ) και η DEMO (107,03 εκατ. ευρώ), η SPECIFAR (82,9 εκατ. ευρώ), η LAVIPHARM (39,1 εκατ. ευρώ), η GALENICA AΕ (36,26 εκατ. ευρώ), και η UNI - PHARMA ABEE, (33,84 εκατ. ευρώ).
Αναμφισβήτητα, ένα πρώτο πεδίο της αντιπαράθεσης είναι οι αντιθέσεις και οι κόντρες ανάμεσα σε ελληνικές και πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες. Κόντρες που σε ορισμένες περιπτώσεις εκδηλώνονται ιδιαίτερα σφοδρές. Ομως, το ίδιο αυτονόητο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρχει ελληνική εταιρεία σε οποιονδήποτε κλάδο της παραγωγής που να μην έχει διασύνδεση με πολυεθνικές, που να μην έχει συμμαχίες με ξένους κολοσσούς στον ίδιο κλάδο.
Ας δούμε μερικά συγκεκριμένα στοιχεία:

1. «Στην Ελληνική αγορά φαρμάκου τον Μάιο του 2011 υπήρχαν 427 επιχειρήσεις - προμηθευτές (φαρμακοβιομηχανίες, εμπορικές θυγατρικές και εισαγωγείς) που διέθεταν στην εγχώρια αγορά περίπου 13.200 φαρμακευτικά σκευάσματα. Στον τομέα της παραγωγής και συσκευασίας, δραστηριοποιούνται περί τις 100 εταιρείες πολλές από τις οποίες είναι θυγατρικές πολυεθνικών».

(Τράπεζα Πειραιώς - Κλαδική Μελέτη Παραγωγή και Εμπορία Φαρμάκων Ιούνιος 2011).

2. Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες παραγωγικούς θύλακες της χώρας με εκατομμύρια επενδύσεων τα τελευταία χρόνια σε όλον τον κόσμο. (...) Οι ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες έχουν υψηλό δείκτη εξωστρέφειας και έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν στην άμεση μείωση του ελλείμματος από τη στιγμή που η συμβολή στις εξαγωγές είναι της τάξης των 3,5 δισ. ευρώ. (...) Η εξωστρέφεια των ελληνικών βιομηχανιών πολλές φορές έχει και τη συνδρομή ξένων πολυεθνικών, με τις οποίες συνεργάζονται για την παραγωγή και συσκευασία φαρμάκων όχι μόνο για την ελληνική αγορά, αλλά και για το εξωτερικό. Χαρακτηριστική είναι η κίνηση της Glaxo Smithkline, η οποία ανακοίνωσε τη διεύρυνση της συνεργασίας της με τη βιομηχανία «Φαμάρ», η οποία παράγει το Panadol για όλη την Ευρώπη για λογαριασμό της πολυεθνικής. Την ίδια στιγμή, εδραιωμένες με εξαγωγική διάσταση είναι και οι συνεργασίες της Βιανέξ με τη Lilly (ΗΠΑ) και την MSD (ΗΠΑ), των Lilly και Boehringer, Φαμάρ και Pfizer (ΗΠΑ), Ελπέν και Novartis (Ελβετία) κ.ά.» (Εκδοση: Υγεία Φάρμακο Ομορφιά 2013 - Βιομηχανία Παραγωγικές Επιχειρήσεις).


3. Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία καταγράφει αύξηση κερδών λόγω εξαγωγών. Τριπλασίασε τα καθαρά κέρδη το 2012 σε σύγκριση με το 2011 (3,6% έναντι 1,2%). Ηδη το α΄ εξάμηνο του 2013 καταγράφεται αύξηση στον όγκο της παραγωγής κατά 10,7%,

(Στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής - Αύγουστος 2013).

4.«Στις συνεργαζόμενες με τη ΒΙΑΝΕΞ φαρμακευτικές εταιρείες περιλαμβάνονται η αμερικανική Merck, η γιαπωνέζικη Takeda, η ιταλική Sigma και η βρετανική Boots. (...)


5.Από το 2000, η ΕΛΠΕΝ έχει εξασφαλίσει συνεργασίες για πρωτότυπα φαρμακευτικά σκευάσματα με πολυεθνικές εταιρείες όπως η Novartis, η Baxter, η Bayer (Γερμανία), η Lundbeck (Δανία), η Euritalia και πρόσφατα η Ferring. (...)


6.«Επιβεβαίωση της ισχυρής θέσης της βιομηχανίας ΦΑΜΑΡ τόσο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς αποτελεί η συμφωνία συνεργασίας της με την GlaxosmithKline».

(Τράπεζα Πειραιώς Κλαδική Μελέτη Ιούνιος 2011).
Μερικές ακόμα ...χρήσιμες λεπτομέρειες
Παρά το γεγονός ότι μπορεί να μην υπάρχει απολύτως ολοκληρωμένη εικόνα για το τι συμβαίνει σε επίπεδο συμπράξεων ελληνικών και πολυεθνικών κεφαλαίων στον κλάδο του φαρμάκου, τα στοιχεία είναι αρκετά για να αντιληφθεί κάποιος καλύτερα πώς λειτουργεί η συγκεκριμένη αγορά. Και να δει πώς διαμορφώνονται και γιατί είναι αναγκαίες για τις ίδιες τις εταιρείες, το ίδιο το κεφάλαιο στον κλάδο του φαρμάκου, οι συνεργασίες ελληνικών και πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών.
Στο πλαίσιο των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ίδια τα μονοπώλια, συντελούνται εξαγορές και συγχωνεύσεις. Μερικά παραδείγματα και τις πηγές από όπου τα αντλήσαμε.
  • Μεγάλες εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στα πρωτότυπα φάρμακα, εξαγοράζουν εταιρείες που παράγουν γενόσημα.

α) Το Μάρτη του 2010, η TEVA προχώρησε στην εξαγορά της γερμανικής εταιρείας παραγωγής φαρμάκων generic Ratiopharm, καταβάλλοντας το ποσό των 5 δισ. δολαρίων. Η Ratiopharm είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος όμιλος παραγωγής φαρμάκων generic της Γερμανίας, ενώ η εξαγορά αναμένεται ότι θα έχει ολοκληρωθεί έως τα τέλη του 2010.


β) Το Μάη του 2011 η πολυεθνική WATSON εξαγόρασε την ελληνική φαρμακοβιομηχανία SPECIFAR. Η συγκεκριμένη επιχειρηματική κίνηση θεωρήθηκε η 2η μεγαλύτερη ιδιωτική συναλλαγή στην Ελλάδα από το 2008, η 2η μεγαλύτερη στην Ευρώπη και η 8η στον κόσμο στο φαρμακευτικό κλάδο.


γ) Το 2008, ο ιταλικός όμιλος Αngelini εξαγόρασε τη «Φαράν».


δ) Ελληνικές βιομηχανίες όπως Demo, Pharmaten, Elpen, κ.ά., συνάπτουν διεθνείς συνεργασίες, επεκτείνουν τις παραγωγικές τους δυνατότητες, δημιουργώντας πιθανές ευνοϊκές συνθήκες για εξαγωγές και συγχωνεύσεις.

(Εκθεση McKinsey & Company «Η Ελλάς 10 χρόνια μπροστά! Προσδιορίζοντας το νέο μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδος», Σεπτέμβριος 2011).
  • Συνεργασία Φαμάρ - Glaxo: Την παραγωγή τεσσάρων μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, το ένα εκ των οποίων μάλιστα θα τροφοδοτεί την παγκόσμια αγορά, θα αναλάβει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ΦΑΜΑΡ για λογαριασμό του βρετανικού κολοσσού GlaxoSmithKline. «Η νέα επένδυση (...) θα ανακοινωθεί αύριο σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στη βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα, παρουσία του επικεφαλής της GSK για την Ευρώπη, Ρότζερ Σκάρλετ-Σμιθ». (εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 1-10-2013) Η επέκταση της συνεργασίας της ΦΑΜΑΡ με την GlaxoSmithKline συνδέεται από πολλούς και με την επικείμενη απελευθέρωση της διάθεσης των μη συνταγογραφούμενων σκευασμάτων από τα σούπερ μάρκετ, καθώς, η ΦΑΜΑΡ είναι εταιρεία του Ομίλου Μαρινόπουλου. (...)
Συνολικά, η ΦΑΜΑΡ εξάγει το 70% της παραγωγής της, ενώ μέσω των 11 εργοστασίων της (4 σε Ελλάδα και 7 στο εξωτερικό) αποτελεί τον τρίτο μεγαλύτερο ανεξάρτητο παραγωγό για τις εταιρείες φαρμάκου στην Ευρώπη και τον πέμπτο διεθνώς, παράγοντας φάρμακα για λογαριασμό 150 πολυεθνικών.
(Εκδοση: Υγεία Φάρμακο Ομορφιά 2013 - Βιομηχανία Παραγωγικές Επιχειρήσεις).
  • DEMO: Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Φαρμακοβιομηχάνων και διευθύνων σύμβουλος μιας από τις μεγαλύτερες ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες, της DEMO, Δημήτρης Δέμος, σε συνέντευξή του (healthview.gr- 19/9/ 2013) λέει: «Αναπτυξιακά αυτή τη στιγμή το μόνο που κάνουν οι ελληνικές βιομηχανίες είναι η εξωστρέφεια την οποία δείχνουν. Από τη στιγμή που είμαστε στις κορυφαίες θέσεις των εξαγωγικών μπορούμε να συμβάλουμε με εξαγωγές της τάξης των 3,5 δισ. ευρώ. Οι συνολικές εξαγωγές στον κλάδο είναι της τάξης των 850 - 900 εκατ. ευρώ. Οι καθαρές εξαγωγές βιομηχανικών προϊόντων μας είναι περί τα 300 - 350 εκατ. ευρώ και ο κλάδος έχει τη δυναμική να τις δεκαπλασιάσει. Μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε κάνει επενδύσεις 300 εκατ. ευρώ. Μπορούμε να καταφέρουμε εξαγωγές 3,5 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση! Μόνο από εμάς το έλλειμμα άμεσα θα έπεφτε κάτω από το 3%. Πιστεύω δε ότι αυτός είναι και ο λόγος που ουσιαστικά έχουν φοβηθεί τα διεθνή κέντρα για το ελληνικό φάρμακο».
Η DEMO έχει παρουσία, μέσω εξαγωγών, σε 50 περίπου χώρες και πριν από λίγο καιρό δημιούργησε και θυγατρική, γραφείο εξαγωγών στο Μόναχο, ενώ πριν από μερικούς μήνες είχε ιδρύσει την πρώτη θυγατρική της στην Κίνα όπου διερευνά το έδαφος για περαιτέρω εξαγωγές. Η Demo εξάγει στην Κίνα περισσότερο από 2 δεκαετίες. Από το σύνολο της παραγωγής της, το 80% αφορά σε εξαγωγές. Σε κάποιες χώρες, κατέχει μερίδιο αγοράς 30% σε συγκεκριμένες κατηγορίες προϊόντων. Στην Ελλάδα, η εταιρεία κατέχει την πρώτη θέση σε πωλήσεις σε τεμάχια στα ελληνικά νοσοκομεία, ενώ σε διεθνές επίπεδο συγκαταλέγεται μεταξύ των 90 μεγαλύτερων παραγωγών γενοσήμων.
  • Συνεργασία Βιανέξ - Lilly: Συμφωνία μεταξύ της πολυεθνικής φαρμακευτικής Lilly και της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας Βιανέξ, για την παραγωγή ενός νοσοκομειακού αντιβιοτικού στην Ελλάδα, με στόχο την αγορά της Κίνας (μέσα στο 2014) ανακοινώθηκε τον Ιούλη 2013 στο ΕΒΕΑ. Πρόκειται για επένδυση 1,5 εκατ. ευρώ για την παραγωγή 10 εκατ. φιαλιδίων βανκομυκίνης με προορισμό την κινεζική αγορά. Η τετραετής συμφωνία προβλέπεται να ενισχύσει τον τζίρο της Βιανέξ κατά 3-4% ή 10-12 εκατ. ευρώ.
Ενα παράδειγμα ακόμα
Η μεγαλύτερη παραγωγός γενόσημων φαρμάκων στον κόσμο θεωρείται η ισραηλινών συμφερόντων φαρμακοβιομηχανία TEVA που πολύς λόγος γίνεται τελευταία. Στην Ελλάδα, η εταιρεία ξεκίνησε την εμπορική της δραστηριότητα το 2008. Και φέρεται να είναι ο βασικός διακινητής γενόσημων στην ελληνική αγορά. Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Κωνσταντίνος Φιτσώρος, σε συνέντευξή του, (ΒΗΜΑ - 1.7.2012) εξηγεί ότι η TEVA δεν είναι και τόσο καινούργια στην ελληνική αγορά: «...η μητρική εταιρεία για περισσότερο από 10 χρόνια πριν από την εγκατάστασή της στην Ελλάδα προμήθευε και συνεχίζει να προμηθεύει και σήμερα κάποιες από τις μεγαλύτερες ελληνικές φαρμακοβιομηχανίες γενοσήμων με δραστικές ουσίες φαρμάκων, καθώς και με έτοιμα φάρμακα. Ολα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα έχουν διακινηθεί περισσότερα από 3 εκατομμύρια δισκία και στείρες δόσεις των φαρμάκων μας».
Πριν από μερικές βδομάδες, σε ελληνικό διαδικτυακό μέσο, καταγράφεται: «Η Goldman Sachs ήταν η πρώτη που υποβάθμισε τη σύστασή της για τη μετοχή της TEVA σε "πώληση". (...) Ενα από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που επιμένουν να χαρακτηρίζουν την TEVA θετικά είναι η Deutsce Bank. Η γερμανική τράπεζα προτρέπει τους πελάτες της να αγοράσουν μετοχές της TEVA(...)».
Μία άλλη χρήσιμη πληροφορία είναι ένα μεγάλο ντιλ ανάμεσα στην TEVA και τη γερμανική Bayer. «H Bayer HealthCare δήλωσε ότι ολοκλήρωσε την εξαγορά της Teva Pharmaceutical Industries που αφορά προγράμματα για την υγεία των ζώων. Η Bayer συμφώνησε να αγοράσει την επιχείρηση το Σεπτέμβρη για 145 εκατ. δολάρια». (Associated Press 3.1.2013)
Σύγκρουση πολυεθνικών και συμβιβασμοί
Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε μερικές εκτιμήσεις, πρακτικές και μεθοδεύσεις, σχετικά με την τεράστια κόντρα των ίδιων των πολυεθνικών σχετικά με τα γενόσημα φάρμακα.
Ενα ξεχωριστό κεφάλαιο που περιλαμβάνει η Μελέτη της Τράπεζας Πειραιώς που προαναφέραμε έχει τίτλο: «Αθέμιτες πρακτικές και προβλήματα ανταγωνισμού μεταξύ πρωτοτύπων και γενόσημων». Και λέει:
«Ενα σημαντικό πρόβλημα της Ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας είναι τα εμπόδια που θέτουν οι εταιρείες παραγωγής αρχέτυπων φαρμάκων που έχουν σαν στόχο την καθυστέρηση εισόδου των γενόσημων φαρμάκων στην αγορά. (...) Η πρακτική αυτή έχει σκοπό τη δημιουργία μεγαλύτερης νομικής αβεβαιότητας στις εταιρείες παραγωγής γενόσημων. Δημιουργία δικαστικών διενέξεων και πρόκληση επαφών με τις εταιρείες γενόσημων, ώστε να αποτραπεί ή να καθυστερήσει η είσοδος γενόσημων στην αγορά (ο αριθμός των διενέξεων τετραπλασιάστηκε μεταξύ 2000 και 2007 και η μέση διάρκεια των δικαστικών διαδικασιών ήταν 2,8 έτη). Αιτήσεις λήψης ασφαλιστικών μέτρων από τις εταιρείες παραγωγής αρχέτυπων (μέση διάρκεια καθυστέρησης 18 μήνες). Ενστάσεις και προσφυγές κυρίως για παράγωγα διπλώματα ευρεσιτεχνίας (μέση διάρκεια περίπου 2 έτη). Διακανονισμοί και άλλες συμφωνίες (κυρίως στο πλαίσιο δικαστικών διαφορών ή λοιπών διενέξεων), μεταξύ εταιρειών παραγωγής αρχέτυπων και γενόσημων σκευασμάτων.
Με τις συμφωνίες αυτές τίθενται περιορισμοί στη δυνατότητα διάθεσης του προϊόντος στις αγορές (γεωγραφικοί ή ποσοτικοί), ενώ συνήθως καταβάλλονται και ανταλλάγματα όπως απευθείας πληρωμές, άδειες εκμετάλλευσης, συμφωνίες διανομής ή παρεπόμενες συμφωνίες (side deal).
Αλλες πρακτικές που εμποδίζουν την είσοδο γενόσημων στην αγορά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι τα στοιχεία της μελέτης: «Συμφωνίες ταχείας εισόδου, παρεμπόδιση έκδοσης άδειας κυκλοφορίας και τιμολόγησης ή ασφαλιστικής κάλυψης για τα γενόσημα (με τον ισχυρισμό ότι αυτά είναι λιγότερο ασφαλή, μη αποτελεσματικά ή κατώτερης ποιότητας φάρμακα), παρεμβάσεις στους χονδρεμπόρους ή στους προμηθευτές δραστικών φαρμακευτικών ουσιών, κ.λπ.

Κ. Πασ






Τσάκισαν τα μεροκάματα, ζητάνε νέα προνόμια
Για στρεβλώσεις που κρατούν την ελληνική αγορά ακριβή, κάνει λόγο έκθεση του ΟΟΣΑ και αναφέρεται σε νομοθετικούς περιορισμούς που κρατάνε ψηλά τις τιμές. Σ' αυτήν την έκθεση θα βασιστεί σειρά κυβερνητικών νομοθετημάτων που εξασφαλίζουν νέα προνόμια στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να πείσουν ότι, όταν διαμορφώνονται «ελεύθερα» οι τιμές, υπάρχει πρόοδος γιατί υπάρχει ανταγωνισμός που με τη σειρά του έχει την τάση να ρίχνει τις τιμές. Η πράξη έχει διαψεύσει αυτούς τους ισχυρισμούς. Ο ανταγωνισμός έχει φτάσει πράγματι στα ύψη, αλλά μαζί του έχουν εκτιναχτεί στα ύψη και οι τιμές. Κι αν κάτι έχει μείνει σαν εμπειρία είναι πως όταν οι καπιταλιστές ανακοινώνουν μείωση στην τιμή ενός προϊόντος, ο καταναλωτής πρέπει να ψάχνει τις αυξήσεις που παράλληλα επιβλήθηκαν σε μια σειρά άλλα προϊόντα. Αυτό αναμένεται να συμβεί και τώρα.
Σύμφωνα με την τωρινή έκθεση του ΟΟΣΑ υπάρχουν 555 νομοθετικοί περιορισμοί που ευθύνονται για τις τιμές στο ψωμί, στο γάλα, στα απορρυπαντικά, στα φάρμακα, στα καύσιμα, στα βιβλία και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Από αυτά, η έκθεση επικεντρώνει σε 33 σημεία που, σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», θα είναι και το αντικείμενο νομοθετικής παρέμβασης από την κυβέρνηση. Η προβολή διάφορων ευτράπελων για να αιτιολογηθούν οι προωθούμενες αλλαγές προδίδει και τη σκοπιμότητα. Ετσι, παρουσιάζεται μια απαγόρευση για την εισαγωγή ελαφρού πιπεριού ως απόδειξη ότι πρέπει να καταργηθούν οι περιορισμοί στο φρέσκο γάλα. `Η, ο ορισμός χωρητικότητας στην εμπορία ξιδιού, ως απόδειξη ότι πρέπει το λάδι να διανέμεται σε συσκευασίες που απαιτούν οι μεγαλοβιομήχανοι του κλάδου για να μειώσουν κι άλλο το κόστος.
Μια μικρή λεπτομέρεια
Η διακίνηση του μεγαλύτερου μέρους των ειδών πρώτης ανάγκης διεξάγεται από δύο - τρεις έως τέσσερις, το πολύ, επιχειρήσεις κατά κλάδο. Κλάδοι όπως το γάλα, τα γαλακτοκομικά, τα αναψυκτικά, οι μπίρες, τα αλκοολούχα, τα εμφιαλωμένα κρασιά, τα είδη καθαριότητας, οι παιδικές τροφές και τα παιδικά παιχνίδια, οι σοκολάτες, τα διάφορα σνακ, τα καύσιμα, μπορεί να μην ελέγχονται από έναν όμιλο, ελέγχονται όμως από δυο, τρεις, τέσσερις ομίλους. Και αυτή είναι μονοπώληση. Οι ανατιμήσεις δε σταματάνε ποτέ. Κατά περιόδους, έχουμε έξαρση και, σε συνδυασμό με τους χαμηλότατους μισθούς, συντάξεις, μεροκάματα, η ακρίβεια καλπάζει. Εγκαιρα το ΚΚΕ είχε επισημάνει ότι αποτελεί κοροϊδία η τακτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματιών που μιλούν για πάγωμα και μείωση των τιμών. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις αποκαλύπτεται ότι οι όμιλοι που ανακοίνωσαν ότι μειώνουν τιμές σε κάποιο προϊόν, ανατίμησαν τις τιμές άλλων ειδών που προωθούν στην αγορά. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση πολυεθνικής στον κλάδο των αναψυκτικών να ανακοινώνει πρώτα ανατιμήσεις και μετά μείωση τιμών.
Τι προωθούν
Από τις πρώτες ανατροπές είναι η κατάργηση του καθορισμένου μέγιστου χρόνου ζωής για το φρέσκο παστεριωμένο γάλα. Η μέγιστη διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος θα πρέπει να καθορίζεται ανάλογα με τη μέθοδο παστερίωσης που εφαρμόζει ο κάθε παραγωγός, εφόσον αυτή τηρεί τις προδιαγραφές που προβλέπονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή, κάθε παραγωγός ορίζει δική του ημερομηνία λήξης, επικαλούμενος τη μέθοδο παστερίωσης. Παράλληλα, ανοίγει ο δρόμος για τους μεγαλοπαραγωγούς της ΕΕ που έχουν ανάγκη αυτήν την απελευθέρωση λόγω χρόνου μεταφοράς από μεγάλη απόσταση.
Ανάλογου προσανατολισμού είναι και το μέτρο για κατάργηση των τελών και εισφορών υπέρ τρίτων. Ωφελημένοι θα βρεθούν αλευροβιομήχανοι, τσιμεντοβιομήχανοι, φαρμακοβιομήχανοι, ενώ θα χάσει σίγουρα ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου.
Απελευθέρωση προβλέπεται επίσης για την τιμή στα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα συμπληρώματα διατροφής και τις βιταμίνες. Εδώ ο ισχυρισμός είναι ότι θα πέσουν οι τιμές και ο ίδιος ισχυρισμός διατυπώνεται για την απελευθέρωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, όταν οι ίδιοι οι καπιταλιστές σ' αυτούς τους τομείς έχουν ισχυριστεί σε άλλες εποχές ότι δεν είναι οι ίδιοι που καθορίζουν τις τιμές. Παράλληλα, ανεξέλεγκτη αφήνεται η αγορά ως προς την υποχρέωση των βιομηχανιών να υποβάλουν στο Χημείο του Κράτους διάφορα προϊόντα, στο όνομα του να πέσει το κόστος, μέτρο που αφορά ευθέως μερικές πολυεθνικές.
Εμπόδια θεωρούνται διατάξεις για τα τουριστικά καταλύματα. Αυτό που τους καίει είναι να μειωθούν οι απαιτήσεις για αδειοδότηση επιχειρήσεων, ενώ ευθεία είναι η αναφορά στην απελευθέρωση για τη δημιουργία εμπορευματικών κέντρων. Ευθεία είναι, επίσης, η απαίτηση για πλήρη απελευθέρωση της κρουαζιέρας, ώστε, για παράδειγμα, ένα πλοίο που ξεκινά κρουαζιέρα από την Ισπανία, να συμπληρώνει επιβάτες ως ακτοπλοϊκό από τον Πειραιά ως τη Σάμο. Αποκαλυπτική είναι, τέλος, η αξίωση για κατάργηση της ανώτατης τιμής πώλησης σε διάφορα προϊόντα, ενώ ειδικές ρυθμίσεις αφορούν απαλλαγές των εταιρειών στον κατασκευαστικό κλάδο.
Το «ζουμί» της υπόθεσης
Το σχήμα που λέει «χαμηλοί μισθοί για φθηνά προϊόντα» δε βγαίνει... κρύβει την πραγματική λειτουργία του καπιταλισμού, το σκοπό του, την απόσπαση όσο το δυνατόν περισσότερης υπεραξίας.
Σε ανύποπτη στιγμή ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε: Στα χρόνια της ανάπτυξης, όταν οι καπιταλιστές επιθυμούσαν να κρατήσουν καθηλωμένους τους πραγματικούς μισθούς για να πολλαπλασιάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα κέρδη τους, είχαν γανώσει το μυαλό του κόσμου με το παραμύθι ότι «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό», δηλαδή για τις υψηλές τιμές των προϊόντων. Τώρα που οι μισθοί πέφτουν αλλά οι τιμές παραμένουν ακλόνητες λένε ότι δε φταίνε οι μισθοί αλλά άλλοι παράγοντες, όπως το υψηλό κόστος Ενέργειας, η φορολογία, το κόστος δανεισμού και διάφορα άλλα. Ο ίδιος ο ΣΕΒ, σε υπόμνημά τους προς την κυβέρνηση, ανέφερε: «Η συμπίεση του εργατικού κόστους δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα μείωσης των τιμών. Χαρακτηριστική περίπτωση οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπου το κόστος Ενέργειας αποτελεί το 40% - 50% του κόστους παραγωγής». Και συμπληρώνει με κυνισμό: «Για να αντισταθμιστεί η αύξηση του κόστους Ενέργειας κατά 20%, που έχει επιβληθεί, απαιτείται να μειωθεί το εργατικό κόστος κατά 80%»..! Τα θέλουν μονά - ζυγά δικά τους. Τώρα που έχουν γκρεμίσει το μέσο μισθό στα Τάρταρα και έχουν διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, όχι μόνο δεν κάνουν «έκπτωση» στις τιμές, αλλά και επιδιώκουν να διατηρήσουν ανέπαφο το περιθώριο του κέρδους, ζητώντας παράλληλα νέες φοροαπαλλαγές και κίνητρα. Ο ίδιος ο ΣΕΒ αναφέρει ότι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι τιμές, είναι ...«η μείωση των φόρων, η άρση των ρυθμιστικών και διοικητικών εμποδίων και η βελτίωση της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του κράτους».
Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε: Υπάρχει ένα εμπόρευμα που το κεφάλαιο θέλει διαρκώς να πέφτει η τιμή του. Είναι η εργατική δύναμη. Και παρότι αυτό το εμπόρευμα φθηναίνει υπερβολικά, οι καπιταλιστές δεν μπορούν να μειώσουν τις τιμές. Γιατί είναι ακριβώς ο ανταγωνισμός που τους αναγκάζει να αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων ή να τις κρατούν σε υψηλά επίπεδα, γιατί επιδιώκουν διαρκή αύξηση του ποσοστού κέρδους.
Το ΚΚΕ έχει αξιώσει επανειλημμένα συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος από την ακρίβεια, αλλά και έχει τονίσει επίσης πως η πραγματική λύση βρίσκεται σε μια άλλη οικονομία που μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, γεγονός που προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.

Θ. Λ.
πηγη: Ριζοσπαστης
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Με αφορμή το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή 3 Νοέμβρη, οι υπερασπιστές του μέτρου έριξαν διάφορα ιδεολογήματα στην «αρένα» της αντιπαράθεσης με τους εμποροϋπαλλήλους και τους μικρούς ΕΒΕ, τα συλλογικά όργανα των οποίων τοποθετούνται (με διαφοροποιήσεις) ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Πέρα από τα συνηθισμένα επιχειρήματα, που καταρρίφθηκαν στην πράξη από την πρώτη κιόλας Κυριακή που άνοιξαν τα μαγαζιά («θα αυξηθεί ο τζίρος», «θα ανακουφιστούν οι μικροί» κ.ά.) ακούστηκε και τούτο: Τα καταστήματα πρέπει να είναι ανοιχτά τις Κυριακές για εκείνους που όλη την υπόλοιπη βδομάδα δεν έχουν ελεύθερο χρόνο να κάνουν τα ψώνια τους.
Το ζήτημα του «ελεύθερου χρόνου» και της αξιοποίησής του στον καπιταλισμό, είναι σημαντικό για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Πράγματι, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων έχει σήμερα από λίγο έως καθόλου «ελεύθερο χρόνο». Στην πραγματικότητα, όχι μόνο ο εργάσιμος, αλλά και αυτός ο χρόνος, είναι υποταγμένος στο κεφάλαιο, αφού είναι χρόνος που αξιοποιείται για την αναπλήρωση της ικανότητας του εργάτη για εργασία (με ό,τι αυτό σημαίνει βιολογικά, γνωστικά, ψυχολογικά), δηλαδή της εργατικής του δύναμης, η οποία αντικειμενικά φθείρεται κατά τη διάρκεια του εργάσιμου χρόνου.


Γράφει ο Μαρξ στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου»: «Τι είναι μια εργάσιμη ημέρα; Πόσος είναι ο χρόνος που στη διάρκειά του το κεφάλαιο επιτρέπεται να καταναλώνει την εργατική δύναμη που πληρώνει την ημερήσια αξία της; Πόσο μπορεί να παραταθεί η εργάσιμη ημέρα πέρα από το χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπαραγωγή της ίδιας της εργατικής δύναμης;
Σ' αυτά τα ερωτήματα, όπως είδαμε, το κεφάλαιο απαντάει: Η εργάσιμη ημέρα αριθμεί καθημερινά 24 ολόκληρες ώρες, εκτός από λίγες ώρες ανάπαυσης, που χωρίς αυτές η εργατική δύναμη είναι απολύτως ανίκανη να επαναλάβει την υπηρεσία της. Πρώτα πρώτα είναι αυτονόητο πως σ' όλη τη διάρκεια της ζωής του ο εργάτης δεν είναι τίποτα άλλο από εργατική δύναμη, ότι επομένως όλος ο χρόνος που διαθέτει είναι φύσει και νόμω χρόνος εργασίας και γι' αυτό ανήκει στην αυτοαξιοποίηση του κεφαλαίου.
Ο χρόνος για τη μόρφωση του ανθρώπου, για την πνευματική ανάπτυξη, για την εκπλήρωση κοινωνικών λειτουργιών, για την κοινωνική συναναστροφή, για το ελεύθερο παιχνίδι των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων, ακόμα και ο ελεύθερος χρόνος της Κυριακής - κι ας είναι στη χώρα που γιορτάζουν ακόμα και το Σάββατο - όλα αυτά είναι καθαρή ανοησία!»1.
Μια πλευρά, λοιπόν, είναι η έλλειψη «ελεύθερου χρόνου» στον καπιταλισμό. Ομως, η «λογική» που λέει ότι για να αξιοποιήσω εγώ το λίγο «ελεύθερο χρόνο» που μου μένει, πρέπει να τον χάσει ο συνάδελφος που δουλεύει δίπλα μου, υπονομεύει παραπέρα το δικαίωμα συνολικά την πάλη της εργατικής τάξης για «ελεύθερο χρόνο».
Ορισμένα παραδείγματα
Ας το δούμε με ορισμένα παραδείγματα: Ο εργαζόμενος - καταναλωτής που την Κυριακή 3 Νοέμβρη έλεγε στις τηλεοπτικές κάμερες ότι πρέπει να καταργηθεί η Κυριακή αργία, επειδή αυτός και η οικογένειά του μόνο τις Κυριακές έχουν χρόνο να κάνουν τα ψώνια τους, ανάβει το φιτίλι -χωρίς ο ίδιος να το συνειδητοποιεί- για να μπει μπουρλότο όχι μόνο στα εργασιακά δικαιώματα των εμποροϋπαλλήλων, αλλά και στα δικά του.
Γιατί ο «ελεύθερος χρόνος» που του απομένει περιορίζεται σε μια Κυριακή; Επειδή καταργήθηκε στην πράξη το πενθήμερο και το Σάββατο έχει γίνει εργάσιμη μέρα για μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης, επειδή ο ημερήσιος χρόνος εργασίας μέσα στη βδομάδα έχει πάψει να είναι σταθερός, το συνεχές 8ωρο έχει γίνει 12ωρο και για πολλούς «σπαστό», κύρια σε κλάδους όπου έχουν κυριαρχήσει οι ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι κατά βάση το κυνήγι της επιβίωσης σε έναν κόσμο με θρυμματισμένες εργασιακές σχέσεις, με μισθούς που δε φτάνουν ούτε για «ζήτω», με εργαζόμενους που δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα, ή σε δυο και τρεις δουλειές, για να συμπληρώσουν έναν αξιοπρεπές εισόδημα. 'Η με άνεργους που λιώνουν σόλες από το πρωί μέχρι το βράδυ σε συνεντεύξεις, πρακτικές, μαθητείες, με την ελπίδα ότι κάποιος τελικά θα τους προσφέρει μια δουλειά.
Τα προβλήματα αυτά αφορούν εξίσου τους εμποροϋπάλληλους, όπου εδώ και χρόνια εφαρμόζονται «υβριδικά» οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, πριν περάσουν και γενικευθούν σε άλλους τομείς, κύρια των υπηρεσιών. Η κατάργηση της Κυριακής αργίας θα επιδεινώσει κι άλλο τις συνθήκες δουλειάς και αμοιβής των εμποροϋπαλλήλων. Η εφταήμερη εργασία θα καταργήσει ακόμα και τη χαραμάδα του «ελεύθερου χρόνου» που έχουν σήμερα, όσοι δουλεύουν εντατικά έξι μέρες τη βδομάδα.
Οταν, λοιπόν, ένας εργαζόμενος ζητάει από το συνάδελφό του να σμπαραλιάσει κι άλλο τη ζωή του, για να έχει αυτός την «πολυτέλεια» να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή, στην πραγματικότητα υπονομεύει παραπέρα τους όρους που ο ίδιος και η οικογένειά του βγάζουν το μεροκάματο, νομιμοποιώντας τη λογική που λέει ότι οι εργασιακές σχέσεις πρέπει να προσαρμοστούν «στις ανάγκες της (καπιταλιστικής) αγοράς». Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αυτά που ζητάει να κάνει ο εμποροϋπάλληλος για να τον εξυπηρετήσει, αργά η γρήγορα θα τα ζητήσει από τον ίδιο ο δικός τους εργοδότης, για να εξυπηρετήσει τους δικούς του πελάτες.
Για παράδειγμα, αν παγιωθεί το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές και αυτές κατοχυρωθούν σαν εργάσιμες, τότε με βεβαιότητα θα πάμε σε γενικευμένη εφαρμογή της εφταήμερης εργασίας τουλάχιστον στο λεγόμενο «κλάδο των υπηρεσιών». Αν το επιχείρημα είναι ότι τα εμπορικά πρέπει να είναι ανοιχτά την Κυριακή για να μπορεί ο κόσμος να ψωνίζει στον ελεύθερο χρόνο του, τότε γιατί να μην ισχύει το ίδιο με τα κομμωτήρια, τις τράπεζες, ενδεχόμενα και με υπηρεσίες του δημόσιου τομέα, που έχει ανοίξει ήδη η συζήτηση για το ωράριο λειτουργίας τους;
Διευθέτηση του χρόνου εργασίας
Μια ακόμα πλευρά: Ανοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές σημαίνει επέκταση του χρόνου της απλήρωτης δουλειάς και διευθέτηση του χρόνου εργασίας, αφού ο εργαζόμενος «ανταλλάσσει» την εργασία της Κυριακής με ένα ρεπό, ενδεχόμενα μέσα στη βδομάδα. Η οδηγία, βέβαια, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να δώσει το ρεπό όποτε του «καπνίσει», ενώ η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στους τόπους δουλειάς, σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, του επιτρέπει να μην το δώσει και καθόλου.
Επιπλέον, η επέκταση του χρόνου λειτουργίας των καταστημάτων, στρώνει το έδαφος για παραπέρα ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, με ωρομίσθιο ή μοίρασμα του 8ωρου σε περισσότερες από μια ημέρες. Ευνοούνται, δηλαδή, οι προϋποθέσεις για ένταση της εργοδοτικής επιθετικότητας, η οποία με βεβαιότητα δε θα περιοριστεί στα εμπορικά καταστήματα, αλλά σύντομα θα επεκταθεί και σε άλλους κλάδους.
Από αυτήν τη σκοπιά, το αίτημα για μείωση του εργάσιμου χρόνου και παράλληλη αύξηση του μισθού, ώστε να καλύπτονται οι σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, συμβάλλει ως στόχος πάλης να αναδεικνύονται οι δυνατότητες της ανθρωπότητας να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Είναι μια σύγχρονη ανάγκη, γιατί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μπορεί, στα πλαίσια άλλων σχέσεων παραγωγής, να λύσει τα πιο οξυμένα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αναδείχνεται, λοιπόν, και έτσι η ανάγκη μιας εξουσίας και μιας οικονομίας που να εκφράζει τα συμφέροντα των άμεσων παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.
Για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου
Η έλλειψη του «ελεύθερου χρόνου» είναι ένα ζήτημα. Η αξιοποίησή του, κύρια από τη νεολαία, είναι ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό. Ο ελεύθερος χρόνος είναι το πεδίο ανάπτυξης ενός ιστορικά καθορισμένου τρόπου ζωής2. Με τον όρο «τρόπος ζωής» εννοούμε τις δραστηριότητες, τις ασχολίες ή τις συνήθειες που χαρακτηρίζουν μια κοινωνική ομάδα, τάξη ή κοινωνία. Η αστική τάξη δεν στερεί μόνο τον «ελεύθερο χρόνο» από τους εργαζόμενους και τη νεολαία, αλλά παρεμβαίνει ανοιχτά και στον τρόπο που αυτός αξιοποιείται.
Το «σκότωμα της ώρας», η «κοινωνικοποίηση» μέσω διαδικτύου, η εκτόνωση ή η φυγή από τη δύσκολη πραγματικότητα που επιβάλλει ο καπιταλισμός στη ζωή εργαζόμενων και άνεργων, κυριαρχούν στο περιεχόμενο που έχει σήμερα ο «ελεύθερος χρόνος» για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιακά. Από αυτή τη σκοπιά -για να επιστρέψουμε στην Κυριακάτικη αργία-, η λογική που λέει ότι «εγώ θέλω τις Κυριακές για να χαζεύω στα μαγαζιά και να κάνω τα ψώνια μου», καθόλου δεν ξενίζει.
Ολοένα και λιγότεροι νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία βλέπουν τον «ελεύθερο χρόνο» σαν μια ευκαιρία να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο, να δουν ένα καλό θεατρικό έργο -είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη το 44% των Ελλήνων δεν έχει διαβάσει ποτέ στη ζωή του ένα βιβλίο3. Πολύ περισσότερο, για να αναπτύξουν κοινωνική και συνδικαλιστική δράση, να κάνουν δουλειά για το σωματείο τους, να συμμετάσχουν στις διαδικασίες του κινήματος.
Η διεκδίκηση για δωρεάν πρόσβαση στα πολιτιστικά αγαθά, η ανάγκη για στήριξη της νεανικής δημιουργίας, η ενθάρρυνση της συμμετοχής και όχι της στεγνής παρακολούθησης, αποτελούν άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί και πρέπει να παλέψει το εργατικό κίνημα, αναδεικνύοντας τις αξίες της συλλογικότητας και τη σημασία που έχει η συμμετοχή σε εκείνες τις δραστηριότητες που ανεβάζουν το επίπεδο της συνείδησης, με σκοπό να την προετοιμάσει για τη συμμετοχή στον πολιτικό αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

πηγη :Ριζοσπαστης